چکیده

مولوی عارف و اندیشمندی است توانگر که هم چون فیلسوفی دقیق در همه زمینه های زندگی آدمی اندیشیده است؛ به ویژه در ماهیّت انسان و این که انسان کیست؟ و شایسته و بایسته زیستنِ چگونه است؟ همه مثنوی فریادهای مولاناست بر سر انسان؛ این است که مثنوی در خلال عشقی که زاده آن است و از آن مایه می گیرد مملو از مضامین فلسفی، معرفت شناسی و تعالیم اخلاقی، تربیتی و ... است. آن چه در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفته تبیین دیدگاه های مولانا نسبت به خدا، جهان و انسان است که بینش و نگرش معرفتی او را کاملاً روشن می سازد. انسان و جهان از منظر مولانا ایستا نیستند؛ بلکه دائماً در حال تکامل و تغییر و تحول و حرکت اند. انسان با طبیعت ارتباط دارد و در تکاپوی صعود به قلّه تکامل است. انسانی که مولانا ترسیم می کند دارای اختیار است که بر داربست وجود خود تکیه دارد. بنابراین، او مسئول عمل خویش است؛ پس باید استعدادهای ذاتی خویش را را کشف و شکوفا کند و در راه تکامل خویش از هیچ کوششی فروگذاری نکند. مولانا در خصوص شناخت خداوند معتقد است ماهیّت اشیاء با ضدّ خودشان آشکار می شود و چون حق تعالی ضدّی ندارد پس، پنهان است.

کليدواژه ها

مثنوی، مولانا، جهان بینی، خداشناسی، انسان و جهان.

کد مقاله / لینک ثابت به این مقاله

برای لینک دهی به این مقاله، می توانید از لینک زیر استفاده نمایید. این لینک همیشه ثابت است :

نحوه استناد به مقاله

در صورتی که می خواهید در اثر پژوهشی خود به این مقاله ارجاع دهید، به سادگی می توانید از عبارت زیر در بخش منابع و مراجع استفاده نمایید:
حمزه محمدی ده چشمه , 1399 , جهان بینی و معرفت شناسی مولانا نسبت به خدا، جهان و انسان , پانزدهمین همایش بین المللی انجمن ترویج زبان و ادب فارسی