چکیده

مثنویِ «منّ و سلوی» یا «سخنِ عالی» اثرِ نعمت خان عالیِ شیرازی نویسنده و شاعر و پزشکِ شیعی و ایرانی تبار است که در نیمۀ دوم قرنِ یازده و اوایلِ قرنِ دوازده هجریِ قمری در هند میزیسته. این مثنوی در بیش از 4230بیت با موضوعاتِ اخلاقی، عرفانی، دینی، اجتماعی، پزشکی و ... سروده شده است. از ویژگی های این اثر، کاربرد تشبیه در تمامیِ انواعِ آن با بسامد بالاست. در این پژوهش بیش از 830 تشبیه از تمامیِ ابیاتِ «منّ و سلوی» استخراج گردیده است . بررسیِ تشبیهاتِ این اثر نشان میدهد «عالی» به شیوه ای خاص در بکارگیریِ تشبیه توجه داشته است. این شیوه و سبکِ خاص، کاربرد تشبیه بصورتِ پیاپی و گروهی است. این پژوهش با بررسیِ تمامی گونه های تشبیه در مثنویِ «منّ و سلوی» و ارائۀ نمونه ها و آمارها و نمودارهای دقیق، کاربرد انواع تشبیه را در مثنویِ «منّ و سلوی» بررسی کرده و کارکردِ تشبیهاتِ پیاپی وگروهی را در تصویرسازی و توضیح و تفهیم موضوعاتِ گوناگون از سوی شاعر بیان میکند.

کليدواژه ها

عالی شیرازی، منّ و سلوی، سخنِ عالی، تشبیه، تشبیهاتِ پیاپی

کد مقاله / لینک ثابت به این مقاله

برای لینک دهی به این مقاله، می توانید از لینک زیر استفاده نمایید. این لینک همیشه ثابت است :

نحوه استناد به مقاله

در صورتی که می خواهید در اثر پژوهشی خود به این مقاله ارجاع دهید، به سادگی می توانید از عبارت زیر در بخش منابع و مراجع استفاده نمایید:
ابوالقضل مرادی رستا , 1399 , بررسی تحلیلی و سبک شناسانه تشبیه بویژه تشبیهاتِ پیاپی در مثنویِ «منّ و سلوی» اثرِ نعمت خان عالیِ شیرازی , پانزدهمین همایش بین المللی انجمن ترویج زبان و ادب فارسی